Seninle aynı şehirde bile olamamak ne büyük bir acıdır. Ne büyük bir boşluktur yüreğimde. Bu denli eksik kalmak, bu denli yanında olamamak ne büyük bir çaresizliktir. Gitmek istiyorum. Yürümek, koşmak gerekirse soluk soluğa kalmak ama en sonunda sana varmak istiyorum. Oysa ben şuan bulunduğum yerden ne kadar uzağa gidersem gideyim, kaç şehirden geçersem geçeyim yine bir tek kendime yakın ve bir tek sana uzak olacağım. Bu kadar uzak olmak zorunda mısın? Bir şarkı kadar, çalan bir telefon kadar yakınken aynı memleketin farklı topraklarına değiyor ayak izlerimiz. Oysa aynı yolda yürümeyi ne çok isterdim seninle. Suçlu bulmak istiyorum. Her sokak arasına bakmak, ışığı yanan yanmayan her eve bakıp bir suçlu bulmak istiyorum. Suçu sana yakıştıramıyorum. Bana bu acıları yaşatan sen olmamalısın. Kim olursa olsun ama sen olmamalısın. Tüm dünyayı suçluyorum. Tanıdığım tanımadığım herkesi. Düşman oluyorum herkese. Ve korkuyorum artık kendimden. Bu acıyla nasıl baş edeceğimi bilememekten daha çok korkuyorum. Özgürlüğümü özlüyorum sonra. Çalacak bir telefonu sabırla beklemediğim günleri, seni bir kez görmeyi her şeyden çok istemediğim, senin hiç olmadığın o günleri özlüyorum. Ne ara kendimi terk ettim ben böyle? Seni severken gelmeyeceğini bildiğim ama beklediğim o günlerde kendimi nasıl bıraktım dönüp arkama bile bakmadan. Sen benim yarım kalanım, sen benim bana hiç kalmayanım, sen benim beni ben yapan ne varsa hepsini yanına alanım. Bana nerde olduğumu söyle? Hangi şehrin parayla alınmış yatağında beş para etmez zevkinde unuttuğunu söyle? Beni hangi sokağın köşe başında tutulduğun arkanı döner dönmez unuttuğun bakışlarda unuttuğunu söyle? Ne kadar mutlu oldun benim acılarımın karşılığında? Değdi mi? Gittiğine ? Bittiğime? Keşke ağzıma ne gelirse söyleyebilsem sana. Keşke içimde bitmek bilmeyen bu aşk teslim olsa nefrete. Senden ne kadar nefret ettiğimi, sensizliğe alışabildiğimi söylesem sana. Ama ben bugün karşımda görsem seni yine iki çay söylerim.
Yeter ki soğumasın aramız.
Yeter ki soğumasın aramız.
