Büyüyünce ne olacaksın bakalım?
- Sigara içcam.
- Ne içecen diye sormuyorum oğlum, ne olacaksın diye soruyorum?
- Sigara içcam.
Çocuğun sıyrık olduğunu anlayıp bir diğerine geçtim. Arada bir kütüphaneye gidip yazıyorum. Kalın kitapların bulunduğu kısımda (insan kendini daha bir akıllı hissediyor ne bileyim) başlıyorum deftere kuş çiçek ve bilinçaltımdan ne fışkırırsa onları karalamaya. En son gidişimde değişiklik yapıp tıfılların bulunduğu odaya girdim. Aynı arı kovanı gibi kaynıyordu. Kollarını iki yana açmış "Uuuğğvv!" diye uçak gibi uçanlar, birbirlerin saçını çekip kaçanlar, el kadar yerde çift kale maç yapmaya çalışanlar, güreş tutanlar, zırıl zırıl ağlayanlar, manyak gibi gülenler. Hepsi de eni konu ders çalışmaya gelmiş! Kısacası anneleri başlarından savmış. İçeri girmeye cesaret edemedim. Olur ya içlerinden bir tanesi ya çelme takıp beni boylu boyunca yere uzatıverirse ve bunun adına "Şakkaa!" deyiverirse? Bu ihtimal, büyüteçten görünen mikro-organizmalar gibi kaynaşan bu harala gürele içinde epey bir yüksek göründü bana. Bu yüzden kapıda durup "Hişşştt!" dedim. Gürültüleri benim o zavallı, çelimsiz hişşt'imi yaladı yuttu.
Yarı şaka epey ciddi, sanki orda onları susturmakla görevliymiş gibi "Susun! Yoksa hepinizin kulaklarını aynı anda çekerim" diye bir miktar bağırdım. Hepsi aynı anda yaptığı iş üzerinde dondu kaldı. Bir kaç tanesi güldü. İçeri girdim ve "Nöbetçileer! Yakalayın şunları!" dedim. Bu sefer yaptığım şey şaka mı, ciddi mi tam olarak anlayamayanlar korkmuş gözlerle tıslar gibi güldüler. Birkaç tanesi donuk bir suratla dil çıkardı. "Herkes yerine bakiyim. Ses çıkaranın tellerini kopartırım. Ben de ders çalışıcam" dedim. Bir tanesi burun deliklerini şişire şişire "Ama, ama sen büyüksün ki. Büyükler ders çalışmaz ki. Büyükler işe gider ki" dedi. Eğer bir kere daha -ki deseydi makaraları koyverecektim. "İş varda mı gitmiyoruz?" dedim. Ağzında ne kadar dili varsa çıkarıp güldü. Korktum.
En arkalardaki sıralardan birine gidip oturdum ve kafamda ampulun yanmasını beklemeye başladım. Bu sırada 7, 8 yaşlarında iki kız ****** usulca yanıma geldi. Bir tanesinin tam tepesinden toplanmış saçı aynı havuz fıskiyesi gibi görünüyordu. Diğerinin ise saçı tokadan görünmüyordu. İkisi de gözlerini kırpmadan bana bakmaya başladılar. Tokalısı "Abla sen n'aapıyosuun?" diye sordu. "Öyle bakmazsanız yazı yazıcam" dedim. Fıskiyelisi "Ne yazicaksın?" dedi. "Hikaye" dedim. "Kırmızı başlıklı kızı mı yazicaksın?". "Hayır. Onu yazmışlar.
Ben kırmızı başlıksız kızı yazıcam" dedim. Birbirlerine "Öyle de şey olurmuş mu caaanım" gibi alaylı alaylı bakarak bu çirkin isimli hikayeme bıyık altından güldüler. Kafasında toka sergisi olanına "Kafandakiler en öyle kız? Saçtan çok toka var" dedim. Bu sefer sanki cennetle müjdelenmişler gibi çığlık çığlığa gülüştüler. "Sıla tokası onlar abla, bilmiyon mu?". "Kusuruma bakma cahil kalmışım işte" dedim.
Yavaş yavaş bütün sınıf pigmeler gibi başıma toplandı. Onlardan benden sohbet etmeye başladık.
Sıra onların heveslerine geldi. Sarı dik saçlı ve burnundan konuşan bir oğlan ******na "Büyüyünce ne olmak istiyorsun? Sende arkadaşın gibi sigaramı içcan" diye sordum. "Hayır sigara sağlığa zararlıdır bi kerem. Ben büyünce büyücü olcam" dedi. Anlaşılan şu hokus pokuslu dizilere sarmış. Sonra tek tek hepsine sordum. Acemi cadı olmak isteyenler, boyunun uzayarak tek başına WC'nin lambasını yakma isteyenler ( ne ileri görüş!), pop star, top model, stand-up'çı, Polat Alemdar, ufo, kap-kaç'cı, top toplayıcı, dansöz, şakacı olmak isteyenler. Hele bir tanesi Kenan Doğulu olmak istediğini söyledi. Çocuk Kenan Doğulu'yu bir çeşit meslek zannediyor. Şöyle gözlerime isabetli bakabilenlerden bir tanesine özel olarak sordum. Sanki bana biraz daha ümit var gibi geldi.
"Ne olmak istiyorsun?" "Bakan" dedi. Umutlandım. "Neden?" dedim, demez olaydım. "Hani, hani bakan böööle makam arabasına binceee zaman şöför ceketinin düğmelerini ilikleye ilikleye koşup arabanın kapısını bakana açıyo ya, o zaman accayip hoşuma gidiyo" dedi. Düşünsenize bu çocuk ilerde kazayla bakan olursa kendisinden ne çeşit bir icraat beklenebilir ki? Bakan olmayı seçmesinin nedeni, sadece şoför tarafından açılan bir araba kapısı. Sadece arabanın kapısına bakan bir bakan. Şoför sekerek kapıyı açsın. Bizim bakan kasıla kasıla arabaya habire binsin insin, binsin insin.
Çocuklar bu seçimleriyle hayallerinden daha sanal geldiler bana. Kısacası bu oğlaklarda adam olacaklarına dair hiç bir belirti göremedim. Artık bu ilginç seçimleriyle adam mı olurlar, madam mı olurlar bilemem. Ne bileyim belki de ben çok geri kaldım. Belki de bu enteresan meslekler ileride üniversitelere bölüm olarak konulacak.
-"Pardon ne mezunusunuz?"
- "Polat Alemdar dili ve edebiyatı. 4 yıllık. Gidelim Memati."
"Ben büyüyünce öğretmen olacağım, mühendis, hemşire, doktor olacağım" demiyorlar. Gerçi bu mesleklerdekilerin sarfettikleri efora göre aldıkları maaşa bakarsanız çocuklarda haklı. Ay boyunca canları çıkıncaya kadar çalışıp kazanacakları parayı sadece bir "Maraba Televole" diyerek kazanmak varken. Ben de küçükken büyüdüğümde astronot olmayı isterdim. Tamam kabul ediyorum. Benimki de bir pek ütopikti ama en azından hali hazırda böyle bir meslek vardı. Uzaya hiç çıkamasam da böyle bir meslek var olacaktı. Çocukların zihnine vizesiz, tıka basa giren fikirlere bakılırsa, eğer ben de bu tarihlerde yaşayan bir çocuk olsaydım herhalde Ninja tospaası falan olmak isterdim.
- Sigara içcam.
- Ne içecen diye sormuyorum oğlum, ne olacaksın diye soruyorum?
- Sigara içcam.
Çocuğun sıyrık olduğunu anlayıp bir diğerine geçtim. Arada bir kütüphaneye gidip yazıyorum. Kalın kitapların bulunduğu kısımda (insan kendini daha bir akıllı hissediyor ne bileyim) başlıyorum deftere kuş çiçek ve bilinçaltımdan ne fışkırırsa onları karalamaya. En son gidişimde değişiklik yapıp tıfılların bulunduğu odaya girdim. Aynı arı kovanı gibi kaynıyordu. Kollarını iki yana açmış "Uuuğğvv!" diye uçak gibi uçanlar, birbirlerin saçını çekip kaçanlar, el kadar yerde çift kale maç yapmaya çalışanlar, güreş tutanlar, zırıl zırıl ağlayanlar, manyak gibi gülenler. Hepsi de eni konu ders çalışmaya gelmiş! Kısacası anneleri başlarından savmış. İçeri girmeye cesaret edemedim. Olur ya içlerinden bir tanesi ya çelme takıp beni boylu boyunca yere uzatıverirse ve bunun adına "Şakkaa!" deyiverirse? Bu ihtimal, büyüteçten görünen mikro-organizmalar gibi kaynaşan bu harala gürele içinde epey bir yüksek göründü bana. Bu yüzden kapıda durup "Hişşştt!" dedim. Gürültüleri benim o zavallı, çelimsiz hişşt'imi yaladı yuttu.
Yarı şaka epey ciddi, sanki orda onları susturmakla görevliymiş gibi "Susun! Yoksa hepinizin kulaklarını aynı anda çekerim" diye bir miktar bağırdım. Hepsi aynı anda yaptığı iş üzerinde dondu kaldı. Bir kaç tanesi güldü. İçeri girdim ve "Nöbetçileer! Yakalayın şunları!" dedim. Bu sefer yaptığım şey şaka mı, ciddi mi tam olarak anlayamayanlar korkmuş gözlerle tıslar gibi güldüler. Birkaç tanesi donuk bir suratla dil çıkardı. "Herkes yerine bakiyim. Ses çıkaranın tellerini kopartırım. Ben de ders çalışıcam" dedim. Bir tanesi burun deliklerini şişire şişire "Ama, ama sen büyüksün ki. Büyükler ders çalışmaz ki. Büyükler işe gider ki" dedi. Eğer bir kere daha -ki deseydi makaraları koyverecektim. "İş varda mı gitmiyoruz?" dedim. Ağzında ne kadar dili varsa çıkarıp güldü. Korktum.
En arkalardaki sıralardan birine gidip oturdum ve kafamda ampulun yanmasını beklemeye başladım. Bu sırada 7, 8 yaşlarında iki kız ****** usulca yanıma geldi. Bir tanesinin tam tepesinden toplanmış saçı aynı havuz fıskiyesi gibi görünüyordu. Diğerinin ise saçı tokadan görünmüyordu. İkisi de gözlerini kırpmadan bana bakmaya başladılar. Tokalısı "Abla sen n'aapıyosuun?" diye sordu. "Öyle bakmazsanız yazı yazıcam" dedim. Fıskiyelisi "Ne yazicaksın?" dedi. "Hikaye" dedim. "Kırmızı başlıklı kızı mı yazicaksın?". "Hayır. Onu yazmışlar.
Ben kırmızı başlıksız kızı yazıcam" dedim. Birbirlerine "Öyle de şey olurmuş mu caaanım" gibi alaylı alaylı bakarak bu çirkin isimli hikayeme bıyık altından güldüler. Kafasında toka sergisi olanına "Kafandakiler en öyle kız? Saçtan çok toka var" dedim. Bu sefer sanki cennetle müjdelenmişler gibi çığlık çığlığa gülüştüler. "Sıla tokası onlar abla, bilmiyon mu?". "Kusuruma bakma cahil kalmışım işte" dedim.
Yavaş yavaş bütün sınıf pigmeler gibi başıma toplandı. Onlardan benden sohbet etmeye başladık.
Sıra onların heveslerine geldi. Sarı dik saçlı ve burnundan konuşan bir oğlan ******na "Büyüyünce ne olmak istiyorsun? Sende arkadaşın gibi sigaramı içcan" diye sordum. "Hayır sigara sağlığa zararlıdır bi kerem. Ben büyünce büyücü olcam" dedi. Anlaşılan şu hokus pokuslu dizilere sarmış. Sonra tek tek hepsine sordum. Acemi cadı olmak isteyenler, boyunun uzayarak tek başına WC'nin lambasını yakma isteyenler ( ne ileri görüş!), pop star, top model, stand-up'çı, Polat Alemdar, ufo, kap-kaç'cı, top toplayıcı, dansöz, şakacı olmak isteyenler. Hele bir tanesi Kenan Doğulu olmak istediğini söyledi. Çocuk Kenan Doğulu'yu bir çeşit meslek zannediyor. Şöyle gözlerime isabetli bakabilenlerden bir tanesine özel olarak sordum. Sanki bana biraz daha ümit var gibi geldi.
"Ne olmak istiyorsun?" "Bakan" dedi. Umutlandım. "Neden?" dedim, demez olaydım. "Hani, hani bakan böööle makam arabasına binceee zaman şöför ceketinin düğmelerini ilikleye ilikleye koşup arabanın kapısını bakana açıyo ya, o zaman accayip hoşuma gidiyo" dedi. Düşünsenize bu çocuk ilerde kazayla bakan olursa kendisinden ne çeşit bir icraat beklenebilir ki? Bakan olmayı seçmesinin nedeni, sadece şoför tarafından açılan bir araba kapısı. Sadece arabanın kapısına bakan bir bakan. Şoför sekerek kapıyı açsın. Bizim bakan kasıla kasıla arabaya habire binsin insin, binsin insin.
Çocuklar bu seçimleriyle hayallerinden daha sanal geldiler bana. Kısacası bu oğlaklarda adam olacaklarına dair hiç bir belirti göremedim. Artık bu ilginç seçimleriyle adam mı olurlar, madam mı olurlar bilemem. Ne bileyim belki de ben çok geri kaldım. Belki de bu enteresan meslekler ileride üniversitelere bölüm olarak konulacak.
-"Pardon ne mezunusunuz?"
- "Polat Alemdar dili ve edebiyatı. 4 yıllık. Gidelim Memati."
"Ben büyüyünce öğretmen olacağım, mühendis, hemşire, doktor olacağım" demiyorlar. Gerçi bu mesleklerdekilerin sarfettikleri efora göre aldıkları maaşa bakarsanız çocuklarda haklı. Ay boyunca canları çıkıncaya kadar çalışıp kazanacakları parayı sadece bir "Maraba Televole" diyerek kazanmak varken. Ben de küçükken büyüdüğümde astronot olmayı isterdim. Tamam kabul ediyorum. Benimki de bir pek ütopikti ama en azından hali hazırda böyle bir meslek vardı. Uzaya hiç çıkamasam da böyle bir meslek var olacaktı. Çocukların zihnine vizesiz, tıka basa giren fikirlere bakılırsa, eğer ben de bu tarihlerde yaşayan bir çocuk olsaydım herhalde Ninja tospaası falan olmak isterdim.
