Celadet ve adaletin timsali Yavuz Sultan Selim(rahmetullahialeyh) Mısır seferinden sonra fethettiği
beldede adalet ve otoriteyi tesis için bir süre kalmak ister. Bunun için hazırlıklar yapılır ve
padişahın otağ'ı hümayunu kurulur. Sultanın çadırını temizlemekle vazifeli kadınlardan biri,
akşamları çadıra dönen Yavuz'u o gün ilk defa yakından görür ve ondan sonra onun sevgisiyle yanmaya
başlar. Zamanla bu sevgi bir sevda olur Mısırlı kadının yüreğinde. O, düştüğü derdin çaresizliğini
bilir; fakat bununla birlikte çare aramaktan geri durmaz.
Kadın, bir cuma günü Koca Yavuz çadırdan çıktıktan sonra, bir tanıdığına yazdırdığı kağıdı, sultanın
yastığının yanı başına iliştiriverir. Kağıtta; "Derdi olan neylesin?" yazmaktadır. Sultan, gece
istirahatına çekildiğinde yastığının yanında bulduğu kağıtta yazılı bu ümitsiz cümleye karşılık
yazıp yastığının altına bırakır. Kadıncağız sabah,"Acaba Sultan cevap yazdı mı?" diye heyecanla
belkide biraz ümitle yastığın altına bakar ve kağıdının arkasına bir şeyler yazılmış olduğunu görür.
Sırdaşına okuttuğu bu notta,"Derdi olan söylesin." yazmaktadır. Kadıncağız en azından derdini
anlatabileceği düşüncesiyle biraz da olsa sevinir, ümitlenir bu cümleye. Fakat padişahın celadeti
onu korkutmaktadır. "Şirlerin pençe'i kahrında lerzan olduğu" Koca Yavuz'a böyle bir şey söylemek
kolay mıdır?... Bu defa kadın, "Korkuyorsa neylesin?" yazılı kağıt bırakır Sultanın yastığının
altına ve ertesi günü sabırsızlıkla bekler. Ertesi sabah yine yastığının altına heyecanla bakar.
Sultanın kaleminden çıkan, "Hiç korkmasın söylesin!" yazısını görünce kadının ümidi biraz daha
artmıştır. Hiç olmazsa kendini yakıp kavuran derdini söyleyecek, kabul görmese de, derdinden bir
nebze olsun kurtulacaktır. Kadıncağız Bütün cesaretini toplayıp akşam sultanın gelme vaktinde
çadırın girişinde bekler. Birazdan Koca Yavuz, bütün haşmetiyle görünür; halinden, duruşundan
kadının kendisine bir şeyler söylemek istediğini fark eder: "Söyle!" deyince, kadın, heyecanından
sadece; " Efendim!" der ve gerisini getiremez; Koca Sultan'ın celadetinden duyduğu heyecanla yere
yığılır ve ruhunu oracıkta Rabbine teslim eder. Herkesi bir telaş ve heyecan sarsa da, gözler Koca
Yavuz'dadır. Meseleyi günlerdir hisseden Yavuz'un bu tablo karşısında yüreği yanar,gözleri dolar ve
şöyle der:
"Hakiki aşık odur ki, sevdiği uğruna kalbi dursun!"
beldede adalet ve otoriteyi tesis için bir süre kalmak ister. Bunun için hazırlıklar yapılır ve
padişahın otağ'ı hümayunu kurulur. Sultanın çadırını temizlemekle vazifeli kadınlardan biri,
akşamları çadıra dönen Yavuz'u o gün ilk defa yakından görür ve ondan sonra onun sevgisiyle yanmaya
başlar. Zamanla bu sevgi bir sevda olur Mısırlı kadının yüreğinde. O, düştüğü derdin çaresizliğini
bilir; fakat bununla birlikte çare aramaktan geri durmaz.
Kadın, bir cuma günü Koca Yavuz çadırdan çıktıktan sonra, bir tanıdığına yazdırdığı kağıdı, sultanın
yastığının yanı başına iliştiriverir. Kağıtta; "Derdi olan neylesin?" yazmaktadır. Sultan, gece
istirahatına çekildiğinde yastığının yanında bulduğu kağıtta yazılı bu ümitsiz cümleye karşılık
yazıp yastığının altına bırakır. Kadıncağız sabah,"Acaba Sultan cevap yazdı mı?" diye heyecanla
belkide biraz ümitle yastığın altına bakar ve kağıdının arkasına bir şeyler yazılmış olduğunu görür.
Sırdaşına okuttuğu bu notta,"Derdi olan söylesin." yazmaktadır. Kadıncağız en azından derdini
anlatabileceği düşüncesiyle biraz da olsa sevinir, ümitlenir bu cümleye. Fakat padişahın celadeti
onu korkutmaktadır. "Şirlerin pençe'i kahrında lerzan olduğu" Koca Yavuz'a böyle bir şey söylemek
kolay mıdır?... Bu defa kadın, "Korkuyorsa neylesin?" yazılı kağıt bırakır Sultanın yastığının
altına ve ertesi günü sabırsızlıkla bekler. Ertesi sabah yine yastığının altına heyecanla bakar.
Sultanın kaleminden çıkan, "Hiç korkmasın söylesin!" yazısını görünce kadının ümidi biraz daha
artmıştır. Hiç olmazsa kendini yakıp kavuran derdini söyleyecek, kabul görmese de, derdinden bir
nebze olsun kurtulacaktır. Kadıncağız Bütün cesaretini toplayıp akşam sultanın gelme vaktinde
çadırın girişinde bekler. Birazdan Koca Yavuz, bütün haşmetiyle görünür; halinden, duruşundan
kadının kendisine bir şeyler söylemek istediğini fark eder: "Söyle!" deyince, kadın, heyecanından
sadece; " Efendim!" der ve gerisini getiremez; Koca Sultan'ın celadetinden duyduğu heyecanla yere
yığılır ve ruhunu oracıkta Rabbine teslim eder. Herkesi bir telaş ve heyecan sarsa da, gözler Koca
Yavuz'dadır. Meseleyi günlerdir hisseden Yavuz'un bu tablo karşısında yüreği yanar,gözleri dolar ve
şöyle der:
"Hakiki aşık odur ki, sevdiği uğruna kalbi dursun!"
